آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی ضبط 1291
هشتمین اثر ضبط شده محمد فلاحی، مشهور به جناب دماوندی
صفحه آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی با همراهی ساز کمانچه میرزا حسین خان اسماعیل زاده و در دقایق پایانی روز دوم ضبط آثار این هنرمند، مورخ پنجشنبه بیست و پنجم مهرماه سال 1291 خورشیدی انجام گرفت. حسین خان، نوازنده ای بود که در موسیقی ایران جایگاه ممتازی داشت و همواره نامش با تحول در شیوه نوازندگی کمانچه پیوند خورده است.
همکاری میان این دو استاد موسیقی سنتی، نه تنها به لحاظ هنری اهمیت والایی داشت، بلکه از دیدگاه تاریخ ضبط آثار هنری نیز نمونه های نادر و ارزشمندی را برای هنردوستان و پژوهشگران موسیقی سنتی ایران به یادگار گذاشته است. آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی، همانند دیگر آثار ضبطشده در روز دوم، از نظر کیفیت صوتی در سطحی نسبتاً پایین قرار دارد. این موضوع را میتوان هم به عوامل فنی آن دوره نسبت داد و هم به شرایط ویژه روز ضبط؛ همان طور که در آواز شماره هفت نیز اشاره شد، دخالت و دقت ناظر ضبط و شیوه صدابرداری در نتیجه نهایی نقشی تعیین کننده داشته است.
ورود گرامافون به ایران و تاثیر آن بر ضبط آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی
برای درک بهتر این اثر، نخست باید به فضای تاریخی زمانه ضبط آن پرداخت. اوایل قرن چهاردهم هجری شمسی، دورهای بود که موسیقی ایرانی کم کم وارد فضای نوینی می شد. ظهور گرامافون، امکان ضبط و تکثیر صدا، چشم انداز تازه ای را در برابر هنرمندان گشوده بود. تا پیش از راه یابی این فناوری به کشور، آوازها و نغمه ها عمدتاً در حافظه هنرمندان و شاگردانشان باقی میماند و انتقال شفاهی سنت موسیقایی، تنها مسیر حفظ و تداوم آن بود. اما در دوره مظفرالدین شاه قاجار، هم زمان با ورود گرامافون به ایران، این امکان فراهم شد که آثار صوتی برای نسل های آینده نیز باقی بمانند و از محدوده محافل خصوصی فراتر روند.
در این بستر تاریخی، جناب دماوندی از نخستین هنرمندانی بود که با شجاعت و آیندهنگری پای به عرصه ضبط آثار گذاشت. این کار در زمانهای انجام شد که بسیاری از خوانندگان سنتی هنوز نسبت به ضبط آثار خود تردید داشتند و آن را خلاف شأن یا ناقصکننده هنر خود میدانستند. اما دماوندی با نگاهی نو و آگاهانه به اهمیت مستندسازی هنر، وارد این عرصه شد و با همکاری نوازندگانی چون میرزا حسینخان اسماعیلزاده، آثاری ماندگار آفرید.
هنرمندانی که در ضبط آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی در سال 1291شرکت داشتند

میرزا حسین خان اسماعیل زاده
نوازنده کمانچه

جناب دماوندی
خواننده
آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی؛ امضای هنری این خواننده
بیات اصفهان یکی از گوشه های محبوب در موسیقی ایرانی است که اغلب آن را زیرمجموعه دستگاه همایون می دانند. این گوشه با رنگآمیزی خاص خود، فضایی لطیف و روح نواز پدید میآورد و امکان بیان احساساتی از جنس اندوه، تأمل و گاه وجد معنوی را فراهم میکند. در اجرای بیات اصفهان، خواننده باید به مهارتهای ویژه ای در زمینه مدگردی، تحریرها، و جملهبندی موسیقایی مسلط باشد تا بتواند حالتهای متنوع این دستگاه را منتقل کند. جناب دماوندی در اجرای آواز بیات اصفهان 2، با صدایی گرم و قدرتمند، این ویژگی ها را به خوبی آشکار کرده است. او در آغاز با استفاده از تحریرهای آرام و کشیده، شنونده را به فضای بیات اصفهان وارد میکند و سپس با تغییر در جمله بندیها، دامنه صوتی و عاطفی اثر را گسترش میدهد. این نوع آغاز تدریجی، که یکی از امضاهای شخصی دماوندی به شمار می رود، در دیگر آثار او نیز دیده میشود.
میرزا حسینخان و نقش او در تاثیرگذاری آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی
میرزا حسین خان اسماعیل زاده از برجسته ترین نوازندگان کمانچه در اواخر دوره قاجار بود. همان موسیقیدانی که به جز یک فریم عکس و شنیده هایی جسته و گریخته، اطلاعات بسیار اندکی از او در تاریخ ثبت شده است. حسین خان درواقع کمانچه را به سازی تبدیل کرد که میتوانست همپای تار و سهتار، روایتگر ملودی های پیچیده و احساسات ژرف موسیقی ایرانی باشد. در این اثر، ساز کمانچه او نه تنها هم صدای آواز است، بلکه در بسیاری از لحظات نقش تاثیرگذار و تغییر دهنده مدولاسیون و جملات موسیقایی را ایفا میکند. این تعامل حرفه ای ساز و آواز، ویژگی برجسته صفحه آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی و حسین خان اسماعیل زاده است. باید در نظر داشت که صدادهی کمانچه در این ضبط، با وجود محدودیتهای فنی، همچنان توانسته گرما و زنگ صدای مطلوبی را منتقل کند. تکنیک های آرشه ای نرم و متوالی اسماعیل زاده فضایی را ساخته است که در هنگام پاسخ، صدای زنده یاد دماوندی هم با آن هماهنگ است. شور و اشتیاقی که حتی با گذشت صد سال و از پس خط و خش باقیمانده بر صدای این صفحات هنوز به کام شنونده شیرین و دلپذیر است.
دلایل افت کیفیت صدا در آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی
آنگونه که در منابع تاریخی آمده، ضبط آثار در آن دوران معمولاً در سالن های موقت یا اتاقهایی کوچک و گاه در خانه های افراد متمول انجام می شده است. تجهیزات ابتدایی گرامافون، صفحات مومی و دستگاههای ضبط مکانیکی بهشدت محدودیت داشتند. حساسیت دستگاهها به تغییرات دما، رطوبت، و حتی کوچکترین حرکات در حین ضبط سبب میشد تا کیفیت صدا استاندارد یا یکسان نباشد. در ضبط آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی هم، با وجود پالایش صوتی و تلاش تیم بازسازی صدا روی آن، هنوز نشانههای آشکاری از این محدودیتها دیده میشود: دامنه دینامیک صدا کم است، نویز پسزمینه بیشتر به گوش میرسد و در برخی قسمتها افت کیفیت محسوسی احساس می شود. این مشکلات بهویژه در لحظات اوج آواز و تحریرهای بلند نمود بیشتری پیدا میکند. به همین دلیل، همواره به عموم شنوندگان این آثار یادآور می شویم که کیفیت پایین صدا را نباید ناشی از ضعف صدای خوانندگان یا نوازندگان صفحات این دوره بدانند.
همانطور که در آواز افشاری 2 جناب دماوندی نیز به این موضوع اشاره شد، نقش ناظر ضبط در کیفیت نهایی بسیار حیاتی بوده است. ناظر ضبط مسئول چیدمان هنرمندان نسبت به بوق گرامافون، تنظیم بلندی صدا، و حتی گاهاً بازآرایی صحنه برای تعادل صوتی بوده است. کوچکترین تغییر در فاصله خواننده تا وسیله مکانیکی ضبط صدا، میتوانست بر شدت صدا و وضوح آن تاثیر بگذارد. به نظر میرسد در ضبط آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی، دقت ناظر در حد مطلوب نبوده یا شرایط محیطی سبب شده که نتیجه نهایی حتی کمتر از استانداردهای متداول شرکت گرامافون و حتی برای همان دوره باشد. از دیگر س، شاید نوازنده و خواننده کمی دورتر از بوق قرار گرفته اند یا در طول ضبط حرکت کرده اند. این عوامل در کنار محدودیتهای تکنیکی دستگاه و حتی اتفاقاتی که امکان دارد در هنگام تکثیر صفحات از روی نسخه اولیه در کارخانه رخ داده باشد، همگی باعث شدهاند که صفحه آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی، در نهایت کیفیت صدای پایین تری نسبت به دیگر آثار ضبط شده از این خواننده داشته باشد.

آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی؛ امضای هنری این خواننده
ضبط آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی به ما نشان میدهد که چگونه هنرمندان آن زمان با امکاناتی محدود، آثاری خلق میکردند که هنوز هم شنوندگان را تحت تأثیر قرار میدهد. برای پژوهشگران موسیقی، این آثار حکم پنجرهای را دارند که از طریق آن میتوان شیوههای اجرایی، نحوه تلفیق شعر با موسیقی، و حتی سلیقه شنیداری علاقمندان و اهالی موسیقی آن دوره را شناخت. به همین دلیل یکی از وظایف اصلی پژوهشگران این حوزه، گردآوری و تحلیل چنین آثار قدیمی است. از زمینه های دیگری که نیازمند حضور متخصصین موسیقی است، پالایش صوتی و بازسازی اصولی صداهای آسیب دیده است. خوشبختانه امروز با بهرهگیری از فناوریهای نوین، میتوان نویزهای اضافی را کاهش داد و وضوح صداهای ضبط شده قدیمی را بهبود بخشید. هرچند هرگز نمیتوان کیفیت اصلی اجرا را بهطور کامل بازگرداند ولی همین نسخههای بازسازیشده هم برای فهم دقیقتر موسیقی قدیم ایران ضروری است.
بهطور کلی اگر بخواهیم جایگاه آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی را در کارنامه هنری این موسیقیدان مشخص کنیم، باید دقت کنیم که او با مدگردیهای متنوع، فضای بیات اصفهان را گسترش میدهد. استاد دماوندی با استفاده از سکوتهایی حسابشده و کششهایی طولانی بر هجاهای کلیدی، شنونده را به فضایی تأملبرانگیز و رویایی میبرد. این شیوه خوانش، یکی از امضاهای صوتی و تکنیک های منحصربفرد او می باشد.
همچنین کمانچه اسماعیل زاده در پاسخ به هر فراز آوازی، جملههایی مکمل و گاه متضاد ارائه میدهد. این دیالوگ بین ساز و آواز باعث میشود تا شنونده احساس کند که در حال گوشدادن به گفتوگویی موسیقایی است. در برخی لحظات حتی میتوان حس رقابت دوستانه بین دو هنرمند را شنید؛ جایی که خواننده تحریری بلندتر میزند و نوازنده با آرشهای پرقدرت پاسخ میدهد.
صفحه آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی؛ پلی میان گذشته و آینده موسیقی ایران
ضبط آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی را باید در بستر اجتماعی آن زمان نیز بررسی کرد. ایران در اواخر دوره قاجار به تازگی تجربه انقلاب مشروطه و سلطنت احمدشاه را تجربه می کرد و در پی بازگشت برخی از شرکت های خارجی به بازار ایران که ناشی از برقراری ثباتی تازه بود، مردم کشور در حال آشنایی با مدرنیته و تاثیر پذیری از نتایج انقلاب صنعتی که بود. انقلابی که سال های پیش در غرب رخ داده بود ولی کم کم و به صورت قطره چکانی آثارش در زندگی مردم ایران پدیدار می شد. موسیقی سنتی ایران هم در این میان، بر سر لبه تهدیدات فرهنگی یا فرصت های نوین قرار داشت. تهدید از این جهت که با ظهور فرمهای موسیقی غربی و سازهای جدید، برخی اصالتها در خطر بود؛ و فرصت از این جهت که فناوری ضبط امکان ماندگاری بیشتر و انتقال راحت آن را به اقشار مختلف فراهم میکرد.
در سال 1291 خورشیدی، جناب دماوندی با ضبط چنین آثاری، نه فقط هنر خود را ماندگار کرد بلکه الگوی تازهای برای نسلهای آتی برجای گذاشت. او نشان داد که میتوان با حفظ اصالت موسیقی ایرانی، از فناوریهای نوین هم بهره گرفت و آن را به مخاطبان گستردهتری معرفی نمود. این طرز فکر شاید به دلیل سفرهای او به اروپا، پیش ضبط این آثار بود. سفرهایی که همراه با سردار اسعد بختیاری و تعدادی از روشنفکران آن دوره انجام شده بود و چنان بر این هنرمند تاثیر داشت که حتی در تغییر فرم پوشش او نیز می توان، به راحتی آن را مشاهده کرد.
امروز بسیاری از استادان آواز ایرانی، برای آموزش گوشه بیات اصفهان به شاگردان خود از ضبطهای تاریخی جناب دماوندی و سایر قدما از جمله حسین طاهرزاده، قمرالملوک وزیری، ادیب خوانساری، ابوالحسن اقبال آذر و هنرمندان نامدار دوره های مختلف گذشته از غلامحسین بنان گرفته تا محمدرضا شجریان استفاده میکنند. شنیدن این آثار به هنرجویان کمک میکند درک بهتری از سبکهای قدیمی، شیوه بیان، و کیفیت تحریرها داشته باشند و بتوانند با دید بهتری روند تحول آواز را از گذشته تا به امروز تحلیل و بررسی نمایند. آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی درواقع پلی میان گذشته و حال می باشد. چرا که بدون این آثار، بسیاری از ظرایف موسیقایی گذشته برای همیشه از بین میرفت. بدین ترتیب، دومین آواز بیات اصفهان جناب دماوندی نهتنها یک اثر هنری بلکه یک منبع آموزشی و پژوهشی برای آیندگان است.
صفحه آواز بیات اصفهان 2 جناب دماوندی با همراهی کمانچه میرزا حسینخان اسماعیلزاده، نمونهای برجسته از تعامل ساز و آواز در موسیقی سنتی و سندی تاریخی از آغاز دوره ضبط صدا در ایران است. هر چند کیفیت صوتی اثر نسبت به برخی ضبطهای دیگر پایینتر است، اما ارزش موسیقایی و پژوهشی آن غیرقابل انکار میباشد. این صفحه گرامافون به ما نشان میدهد که چگونه هنرمندان ایرانی با امکانات محدود اما با عشق و مهارت فراوان، آثاری آفریدند که امروز هم شنونده را تحت تأثیر قرار میدهد.