آخرين آواز به یادگار مانده از جناب دماوندی، به سال 1332 خورشيدی، در یک مهمانی خصوصی که با حضور جمعی از موسيقيدانان وقت، مانند سيد حسين طاهرزاده، ابوالحسن‌صبا، حسين قوامی، سليمان امير قاسمی، نورعلی خان برومند، غلامرضا مرشد‌ ورزنده و ديگر هنرمندان برجسته آن دوره بر روی يک صفحه آلومينيومی ماندگار گرديد.

اين نوع صفحات که در اوايل دوره پهلوی دوم به ايران وارد می شدند، دارای ظرفيت و زمان ضبط صدای بيشتری نسبت به نمونه های قبل از خود بودند. دقيقاً به همين دليل، اين صفحه که فقط يک نسخه از آن وجود دارد، طولانی ترين اثر برجای مانده از آوازهای جناب دماوندی به حساب می آيد. صدای تشويق حاضران در ميهمانی که هنگام اوج گيری صدای خواننده شنيده می شود، از نکات جالب این اثر است.

آن روز جناب دماوندی شعر مشهوری از مولوی را انتخاب کرد تا در سن هشتاد و يک سالگی با همراهی سنتور رضا‌خان ورزنده و سه تار نورعلی خان برومند، اثری زيبا در دستگاه بيات ترک خلق شود. شايان ذکرست که در آن ميهمانی، حسين طاهرزاده آواز خواند و صدايش بر روی ديگري از اين صفحه ضبط شد تا بتوان نتيجه گرفت که اين اثر، شاهدی زنده بر دوستي ريشه دار آن دو خواننده برجسته آواز سنتی ايرانی است.